Het is 186 dagen geleden dat ik het vliegtuig pakte om te beginnen als au pair in Engeland.

Na maanden bloggen is het tijd dat ik eens eerlijk ben over mijn tijd hier in Londen.

De laatste maanden voelde ik me verplicht een blog te schrijven, omdat ik weet dat het leuk is om later terug te lezen. Maar eerlijk gezegd zijn de afgelopen maanden helemaal niet 'blog-waardig'. Voor een hele lange tijd heb ik hier met ontzettend veel tegenzin gezeten. Voor een hele lange tijd vertelde ik mensen hoe leuk ik het hier had en hoe dit het leukste is wat ik ooit heb meegemaakt. Maar eigenlijk is dat echt niet altijd zo. De laatste maanden waren gewoon in één woord (sorry voor mijn taalgebruik) kut.

In mijn laatste posts is het duidelijk dat ik niet veel heb gedaan. Niet omdat ik geen tijd had, niet omdat het weer slecht was, niet omdat ik ziek was, maar eerlijk was het gewoon omdat ik er totaal geen zin meer in had. Het enige wat ik wilde was in bed liggen, Netflixen en naar huis. Na mijn terugkeer naar Nederland in December wilde ik hier niet meer zijn. Ik wilde thuis zijn, bij mijn familie en mijn vrienden. Ik miste alles in Nederland. Ik miste mijn huis, mijn bed, mijn gezin. Ik miste het eten, het uitgaan, mijn vrienden. Ik miste de bezoekjes bij oma en zelfs het Nederlands praten. Toen ik thuiskwam voor kerst voelde ik me zo geliefd en welkom. Ik voelde me zo omringd door iedereen en gemist door mijn familie en vrienden. Ik wilde niet meer weg. Toen ik in Londen terugkwam besefte ik hoe groot het verschil was tussen mijn familie thuis en mijn familie hier. Het verschil in gezelligheid, openheid en het verschil in de kleine dingen binnenshuis. Ik miste de knuffels met mijn moeder en de grappen van mijn vader. Ik miste mijn twee broers die me altijd kwamen vervelen. Ik miste het thuiskomen en je welkom voelen. En dat werd alleen maar erger. Ik ging verlangen naar het moment dat ik in februari weer naar huis mocht. Iedereen was zo blij me te zien en alles voelde zo vertrouwd dat ik absoluut niét terugwilde naar mijn gastgezin. De dag dat mijn vlucht weer ging heb ik zoveel gehuild en ben ik echt met tegenzin het vliegtuig ingestapt. Ik wist dat ik niet nog vier maanden zonder mijn familie kon. Het verdriet in mijn moeder ogen toen we mijn koffer aan het inpakken waren deed me zoveel. We besloten dat ik in april gewoon weer terug kom. Maar die blik vergeet ik echt niet meer.

Tranen rollen over mijn wangen nu ik dit schrijf en ik besef dat dit ook één van de levenslessen is die ik hier heb geleerd. Familie is alles, net zoals vriendschap. Je leert wie er echt om je geeft. Je leert dat je elk moment met geliefden moet waarderen en zoveel mogelijk tijd met ze moet spenderen als mogelijk. Je leert dat je ze moet vertellen wat je voelt. Je leert dat je de momenten met hen niet als vanzelfsprekend moet beschouwen. Je leert ook dat je mensen moet laten gaan die dat wél doen. Maar het beste leer je dat je niet alleen bent, ook al voel je je alleen. Dat er altijd mensen zijn die er zijn om te praten, om je aan het lachen te maken en je willen troosten. De mensen in mijn leven kunnen dat als de beste. Ze hebben me vaak genoeg zien huilen of horen zeggen dat ik naar huis wil. En elke keer zeggen ze me dat ik het kan, dat ik al zo ver ben gekomen en ze zo trots op me zijn voor wat ik heb bereikt. Hoe verschrikkelijk ik me ook voel op zo'n moment, zij zijn er.

Nu ben ik twee weken terug in Engeland, maar het voelt maanden geleden dat ik in Nederland was. Ik heb het ontzettend moeilijk met de eenzaamheid die ik voel deze maanden. En eerlijk gezegd is er niets wat het echt beter maakt. Het enige wat ik wil is met mijn gezin appen of facetimen. Ik wil thuis zijn.

Nu heeft het ook niet echt geholpen dat ik twee weken lang rondliep met een virus en daardoor niets anders kon dan in bed liggen, want wat duren de dagen dan lang. En wat mis je dan je ouders die voor je zouden zorgen, want voor hostparentsis het toch een beetje ongemakkelijk om dat te doen, ook al had ik niets liever gehad.

Het is ook niet makkelijk dat ik bij heel weinig dingen word betrokken. Ik ben vaak alleen thuis in het weekend. Ik word wakker in een leeg huis en moet mezelf maar vermaken tot ze 's avonds weer thuiskomen. Ik voel me alleen.

Dus nee, mijn leven hier in Londen is niet perfect. verre van zelfs. En begrijp me niet verkeerd, ik ben heel dankbaar voor deze kans en mijn lieve gastgezin, want ze geven echt wel om mij, maar het is niet zoals thuis en dat zal het ook niet worden.

Gelukkig komt Lynn morgen terug als au pair van Joey, de zus van Katie. Dan heb ik mijn maatje weer terug en kan ik weer bij haar terecht. Ze zal ook twee straten van mij vandaan wonen, dus ze is letterlijk om de hoek als ik haar nodig heb. Hopelijk blijft de sneeuw nu weg en wordt het weer een beetje warmer, zodat we lekker buiten kunnen zijn en de laatste maanden goed af kunnen sluiten.

Bedankt voor het lezen van deze blog.

See you soon!

xoxo